Dit ben ik...

Rob heeft vorig jaar dit gedicht over mij geschreven. Het geeft mij op dit soort momenten weer de kracht om over die drempel heen te komen en alles weer met volle kracht aan te gaan. Soms moet je even plat op je bek gaan om vooruit te komen. Het is niet erg, het is een goede reflectie waar je weer van kan leren.


dit ben ik


Vergezochte vergezichten,

of juist een zeer nabije blik,

het maakt niet uit,

want dit ben ik.



Ik kan uren lopen,

zonder me te vervelen,

soms

zou ik me met niemand willen delen.



Kijkend naar het dal beneden,

stroomt de overwinning door mijn bloed,

maar de volgende top schreeuwt,

dat ik naar de overzijde moet…



Ook al kon ik vliegen, zoals zij,

en daarmee alle valkuilen vermijden,

Ik zou er niet aan denken,

om mijn vleugels uit te spreiden.



Ook die donkere meren,

daar onder aan de voet,

zijn mij lief,

en geven me moed.



Geen angst, dat ik verdrink,

of dat ik stik.

Het maakt niet uit,

want dit ben ik.